• تاریخ ورود لباس‌های جین به ایران البته به درستی مشخص نیست؛ اما شلوار جین از دهه ۳۰ شمسی و گسترش روابط ایران و آمریکا توسط مستشاران آمریکایی و کسانی که به آمریکا سفر می‌کردند وارد ایران شد و به دلیل اینکه بیشتر با مارک «لی» وارد ایران می‌شد جین در ایران به اسم لی شناخته شد. پوشیدن شلوار جین در کشور در دهه ۴۰ و ۵۰ شمسی بیشتر همه‌گیر‌تر بود و در سال‌های (بین ۱۳۵۰ تا ۱۳۵۵) به مد اصلی پوشاک در کشور تبدیل شده بود.برای تولید این نوع البسه قطعا نیاز اولیه پارچه خواهد بود. به گفته کارشناسان و دست اندرکاران صنعت جین از حدود سال ۶۸ وارد ایران شده و فعالیت‌ها در این شاخه بر تکمیل پارچه متمرکز بود. با این حال از سال ۷۶ رسما تولید این نوع پارچه در ایران آغاز شد.
شاخص های سرمایه گذاری در این کسب و کار:
ظرفیت تولید: ۵۰۰ هزار عدد در سال
نرخ برابری دلار: ۲۶۰۰۰ تومان
مساحت زیربنا: ۱۰۰۰ متر مربع
هزینه تجهیزات: ۳ میلیارد تومان
تعداد اشتغال: ۶۲ نفر
نرخ بازدهی داخلی: ۳۹ درصد
مدت زمان بازگشت سرمایه: ۳٫۵ سال
• سیاستگذاری‌های غلط و کم‌توجهی به این بخش، صنعت پوشاک کشور را در سراشیبی قرار داد و افول این صنعت را رقم زده است و امروزه که ایران می‌توانست از این مزیت در توسعه و رشد اقتصادی خود بهره بگیرد، جای خود را به رقبایی همچون چین و بنگلادش داده است که یک‌چهارم پوشاک مصرفی جهان را تولید می‌کنند و کشورمان خود به یکی از عمده‌ترین واردکنندگان پوشاک از این کشورها تبدیل شده است و در قاچاق پوشاک نیز رتبه نخست را در اختیار دارد.
• این در حالیست که همچنان، صنعت پوشاک ایران به‌لحاظ کیفیت قابلیت رقابت‌پذیری با دیگر کشورهای تولیدکننده پوشاک را دارد، چراکه به‌لحاظ دوخت و طراحی همچنان جزو کشورهای برتر به‌شمار می‌رویم، اما به‌دلیل مشکلاتی از جمله هزینه‌های بالای تأمین مواد اولیه، بالا بودن سود بانکی، قوانین و مقررات دست‌وپاگیر، واردات بی‌رویه یا قاچاق، تأمین مواد اولیه و… فرصت رقابت برابر را در بازار پوشاک جهانی از دست داده‌ایم و نیمی از بازار داخلی را نیز به تولیدکنندگان خارجی واگذار نموده‌ایم.
